donderdag 25 juni

Donderdag 25 juni 
Vandaag gaan alle groepen, behalve het echtpaar en ik (Marja), naar de berg. Misty Mountain, ze gaan de berg beklimmen.
Ik denk dat dit te is voor mij. Gister hadden we ook een stukje dat stijl omhoog ging en dat vond ik toch wel heftig.
Maar gaat Ron wel mee met de groep. Spannend hoor, ben zo benieuwd hoe ze het gaan hebben.
Ik hoor vanmiddag de verhalen wel.
En ik vermaak me wel hoor, deze verhalen schrijven, naar het zwembad, wandelen, tekenen. Even relax vandaag.
Ik was dus de hele dag op het resort alleen en heb het personeel horen lachen en schik hebben met elkaar, dit was een genot om te horen, net een grote fam. Je moet ook wel goed met elkaar overweg kunnen als je hier werkt want je verblijft hier een half jaar voordat je weer even naar huis kunt. Ook loopt er hier een ara rond die na de geboorte uit zijn nest is gevallen en deze was een beetje lichamelijk en geestelijk beschadigd. De  bedrijfsleider heeft het beest verzorgd en is de enige die hem mag aaien en met hem kroelen. Het beest loopt hem ook de hele dag achter na en als hij weggaat begint hij weer te krijsen. We hebben er foto's van die jullie later wel zien.
Nu de beklimming zelf die ik (Ron) nu zal beschrijven.
We werden uitgezwaaid door Marja, en werden naar de overkant van de rivier gebracht, waar de tocht zou beginnen. Het eerste korte stuk was gelijk aan het stuk dat we bij het begin van de route van woensdag hadden afgelegd, incl. het stukje door het moeras,  er werden nu wat extra boomstammen neer gelegd en de meesten van ons kwamen deze keer met droge voeten aan de overkant. 
Daarna liepen we door tot de splitsing route van woensdag en route naar de Misty Mountain. Deze naam is aan de berg gegeven, omdat hij elke ochtend door de mist boven het oerwoud niet te zien is.
De route werd steeds stijler en op de meest stijle stukken zijn er zelfs touwen gespannen waar je je aan vast kunt houden en omhoog kon trekken. Die steigingen waren héééél  stijl en héééél heftig voor mij. Volop zwetend en een hartslag van weet ik veel hoeveel gingen deze stukken zeer moeizaam voor deze ouwe. Gelukkig was ik nog niet eens de zwakste schakel dus kon ik me verschuilen achter nog twee zwakkere deelnemers, waardoor het tempo enigszins werd aangepast. De extra ingebouwde rustpauzes kwamen daarom heel goed van pas en het iets lagere tempo ook. Tijdens de steile stukken waren ook de andere deelnemers knap aan het zweten, dus die hadden het ook zwaar, Maar ja, die jonge lui met een goede conditie liepen het natuurlijk wat makkelijker. Na ongeveer drie uur klimmen kwamen we uiteindelijk aan op de top. Hier was een monument geplaatst dat niet meer was dan een betonnen console waarin overigens wel een gps zender geplaatst is en als officieel oriëntatie punt voor de vliegtuigen gehanteerd wordt. Na groepsfoto's en andere fotografische hoogstandjes zijn we weer vertrokken. Helaas was er door alle bomen om ons heen geen mooi uitzicht vanaf de top van de berg. 
De terug weg was via een andere route gepland,  omdat we bij een waterval terecht moesten komen, waar we wat verkoeling konden krijgen en om ons zelf meegenomen lunch pakketten te verorberen.
Onderweg naar deze geweldige plek was er een plek waar we wel de omgeving redelijk konden zien en wat foto's konden nemen, maar ja wat je dan ziet is natuurlijk alleen veel bomen. Na een uurtje lopen waarbij de tocht ook weer hele stijle afdalingen had kwamen we bij de lang verwachte waterval. Geweldig wat een paradijs zeg, zwaar bezweet kleren op een hoop en het water in heerlijk koud water en je kon zo onder de waterval gaan staan.
Na deze goddelijke afkoeling hebben we onze lunchpakketten opgegeten en moesten we helaas weer verder om voor het donker worden terug te zijn. De Trissers onder jullie die dit lezen, weten nog wel, denk ik, dat het in het oerwoud veel sneller donker wordt dan in de open ruimte. Het wordt sowieso in de tropen veel sneller donker dan in ons land. Binnen een uur is het van licht, compleet donker. De terug weg was voor mij niet echt moeilijk omdat ik daarvoor veel minder energie en dus minder snelle hartslag en zuurstof nodig had. Wel moest je goed oppassen waar je voeten op de rotsen moest zetten om niet uit te glijden. Voor het donker om 17:00 kwamen we uitgeblust thuis in het resort aan.
Wat zijn dan die Parbo biertjes lekker zeg en ook het zwembad was een verademing.
Het diner was ook heerlijk. Vanavond hebben we rotti gegeten, heerlijk.
Daarna gauw naar bed.
Liefs Marja en Ron