Maandag 29 juni

Maandag 29 juni
Vandaag gaan we een 2 daagse toer doen naar Galibi, waar we vannacht naar de reuze schildpadden gaan kijken hoe ze eieren leggen.
Galibi is een natuurreservaat gelegen aan de Marowijne rivier bij de uitmonding naar de Atlantische Oceaan, aan de grens van Frans Guyana.
De Marowijne monding is het op één na grootste legstrand van reuze schildpadden in de wereld en het leg seizoen is vanaf midden februari t/m begin augustus.
In die periode komt elke schildpad ongeveer  7 keer terug om haar eieren te leggen en er zitten twee weken tussen elke leg.
We zijn eerst met een minibus naar Albina gereden, 2 1/2 uur ongeveer. Gelukkig was deze voorzien van airco. Omdat de startplaats van de trip, hotel Torarica was, dat midden in de stad ligt, hadden we met de touroperator afgesproken dat wij ergens anders konden opstappen, wat toch op de te rijden route lag en voor ons veel gunstiger was.
Op de afgesproken tijd en plaats, wat hier in Suriname héééél zeldzaam is, kwam de minibus aan en stapten we in.  Wat schetst onze verbazing, Jolanda en Bas, een gezellig stel, waar we in Kabalebo ook al mee opgetrokken waren, zat ook in de bus. We hadden dit al een beetje verwacht, omdat zij de schildpadden toer ook zouden doen en de data ook gelijk waren. Tijdens de reis hebben we een tussenstop gemaakt bij een controle post en voor een sanitaire stop. Er was ook een winkeltje en een fruitkraam, waar je wat kon kopen. Ook stopte we een aantal keren om wat bezienswaardigheden te kunnen bekijken en te fotograferen . 
In Albina kregen we een kleine snack en werden onze koffers in een speciaal soort korjaal geladen en netjes waterdicht afgedekt. Speciaal aan de korjaal was, dat je met 3 personen naast elkaar kon zitten en dat hij een speciaal gevormde boeg had, waarmee hij goed door de golfen sneed. 
Daarna stapten we in en vertrokken richting Galibi wat ongeveer 1 1/2 uur varen is.
Wat een tocht zeg, in een giga regenbui snel regenponcho aan en nog extra onder een groot zijl. Ook kwam er door de hoge golven af en toe wat buiswater over ons heen. Na nog wat kleinere buitjes kwamen we eindelijk aan bij ons onderkomen.
De kamers hebben geen nr maar namen. Wij hadden de kamer indiaan en Jolanda en Bas hadden kamer aap, naast ons.
Na aankomst kreeg iedereen zijn sleutel van de kamer en een half uurtje later zaten we aan de lunch.
De onderkomens waren eenvoudige kamers met twee tweepersoons bedden en een douche. Het was er nou niet echt heel erg schoon, op de grond lag alleen maar een afgestreken betonnen vloer. De bedden waren, eerlijk is eerlijk, prima.
Alleen in de avond en nacht was er elektra beschikbaar vanaf een dieselgenerator.
Wij zaten in een dorpje wat uitkeek over de rivier naar Frans Guyana.
De accomodaties waar wij als gast verbleven ligt in het indianen dorp Christiaankondere.
Wij hebben een rondleiding gehad van de gids die daar ook woont.
Er waren erg veel kokospalmen en mango bomen. 
En natuurlijk heeft de gids ons een super verse kokos laten proeven, nou zo kun je ze niet kopen in Nederland hoor. De gids plukte een aantal kokosnoten direct van de boom en hakte ze met zijn hakmes open en toen konden we drinken. Heerlijke kokosmelk en de kokos zelf was zo zacht, dat je die zo kon uit lepelen.
Verderop wonen de grootouders van de gids, zij hebben een prachtig gevlochten dak van palmbladeren. Hij liet ons ook zijn costuum zien wat hij aandoet bij het muziek maken met zijn band. Een echte indiaan hoor, prachtig.
In het hele dorp staan mango bomen met rijpe vruchten, dat was dus rapen en eten heerlijk. In het dorp staat natuurlijk ook een toeristen winkeltje, waar allerlei zelfgemaakte armbanden, kettingen en andere zaken te koop waren. Hier heeft Marja nog een mooi armbandje gekocht met de gedroogde pitten van vruchtjes eraan die ik ook had meegenomen uit mijn diensttijd hier in Suriname. De pitjes van toen hingen aan een ketting en door het douchen gingen en ze uitlopen dus die zijn er niet meer.
Tijdens het avond eten kregen we te horen dat we om 1:00 uur vannacht gingen vertrekken. Rare tijd zul je wel denken, maar de schildpadden komen alleen met hoogwater naar het strand en dat was omstreeks die tijd. 
Na het avond eten even naar bed voor een hazen slaapje tot half een.
Om 1 uur vannacht stapten we weer in de korjaal en voeren naar de overkant naar de stranden aan Frans Guyaanse kant om de de reuze schildpadden te zoeken. Ook nu weer werden we getrakteerd  op een regenbui, zodat de regenponcho weer uit de tas moest komen. Gelukkig werd het snel weer droog en zag de gids en wij natuurlijk ook een schildpad op het stand. De gids sprong snel uit en liep op de schildpad af en kwam vrijwel direct terug om ons tot spoed te manen, omdat de schildpad juist ging beginnen met het leggen van de eieren. Als een speer iedereen uit de boot en naar de schildpad toe. 
Nou je weet echt niet wat je ziet wat een kanjer was dat, het leek echt voorhistorisch. We hebben haar niet opgemeten, maar haar schild was zeker anderhalve meter lang en een grote kop. Dit was een soort wat niet zijn kop intrekt onder zijn schild.
Zij had al een kuil gegraven van pak weg tachtig centimeter diep met een doorsnede van 30  cm en je snapt niet hoe zij dat voor elkaar gekregen heeft met alleen die achter poten of eigenlijk achterflippers.
Zij was dus begonnen met eieren te leggen die hij langzaam via haar achter flippers (poten) naar beneden liet rollen. Tientallen eieren. Helaas konden we niet filmen, omdat de camera defect is, maar ook fotograferen was heel moeilijk omdat er niet geflitst mocht worden, omdat dat dat de schildpadden zou verstoren. Wel heeft Bas foto's gemaakt onder het licht van de lamp van de gids. We hadden er weinig vertrouwen in dat dit goede foto' s zou opleveren, maar later zagen we dat deze toch wel heel mooi zijn geworden. 
Tijdens het leggen van de eieren is de schildpad in trance, daarom mogen we niet flitsen en geen vel licht gebruiken.
Na het leggen van de eieren gaat zij met de achterpoten de eieren afdekken met zand, waarbij zij eerst met haar voorpoten zand schuift naar haar achterkant.
Als er weer een laagje aangebracht is drukt zij dat zandlaagje weer aan met haar achterpoten, echt geweldig om te zien. Als het gat geheel afgedicht is met zand gaat zij de omgeving rond het gat egaliseren met haar voor en achter poten. Het is wel een tijdrovend proces, maar uiteindelijk is het strand weer redelijk glad. Tijdens het hele proces hoor je af en toe een laag gekreun uit haar bek komen, zodat je hoort dat het zwaar voor haar is, ze rust dan ook even voordat ze verder gaat. Toen ze klaar was draaide ze zich om en ging richting zee. En dan zie je zo'n geweldig beest langzaam in het water schuiven, tot zij gaat drijven en dan gaat zij snel onderwater en verdwijnt uit het zicht. 
Iedereen van de groep was sprakeloos en vond het geweldig.
Terwijl onze schildpad lag te werken heeft de gids nog langs het strand gelopen, hij heeft nog ergens een verdwaald baby schildpadje, die richting zee liep, onderschept om ons te laten zien. Onbegrijpelijk dat zo'n klein beestje van ongeveer 8 cm zo gigantisch groot kan worden. Het kleintje is natuurlijk weer vrijgelaten en schuifelde snel het water in.
Inmiddels was het drie uur geweest en zijn we teruggegaan en lekker ons bed ingedoken met een geweldige ervaring rijker.